Συνοπτικά, πρόκειται για μια τεχνολογία που επιτρέπει να συνδέσετε περισσότερους από έναν υπολογιστές σε μικρές αποστάσεις (της τάξεως των δεκάδων ή/και εκατοντάδων μέτρων). Σαν τεχνολογία είναι κυριολεκτικά plug-and-play (κάτι που δεν μπορούμε να ισχυριστούμε για ένα συγκεκριμένο λειτουργικό σύστημα…), όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω. Και για τους ιστοριόπληκτους: αν δεν το ξέρατε, το Ethernet κατασκευάστηκε για σύνδεση εκτυπωτών laser στα εργαστήρια της Xerox - τότε οι εκτυπωτές ήταν τόσο πανάκριβοι, που έπρεπε να τους μοιράζουν ανάμεσα σε πολλούς υπολογιστές (μερικά πράγματα δεν αλλάζουν μου φαίνεται…).
Η ταχύτητα που δίνει ένα δίκτυο Ethernet είναι είτε 100, είτε 10 Mbps (Megabits per second), που χρησιμοποιούνται από όλους τους υπολογιστές ταυτόχρονα πάνω στο ίδιο καλώδιο. Αυτές οι ταχύτητες δίνουν μέγιστη ταχύτητα μεταφοράς γύρω στα 10 και 1 Megabytes το δευτερόλεπτο αντίστοιχα, κοινόχρηστα από όλους τους υπολογιστές. Στη πράξη όμως, επειδή οι υπολογιστές δεν στέλνουν όλη την ώρα δεδομένα (κάτι που είναι στατιστικά διαπιστωμένο), γύρω στα 2/3 της μέγιστης ταχύτητας είναι εφικτά για τον κάθε υπολογιστή σε μικρά δίκτυα. Με άλλα λόγια, όταν κάνετε μεταφορά αρχείων ανάμεσα σε δυό υπολογιστές στο ίδιο δίκτυο στα 10 Mbps, στη πράξη μπορείτε να δείτε πάνω από 600 Kbytes/δευτ., ενώ στα 100 Mbps, οι δίσκοι είναι ο περιοριστικός παράγοντας (μπορείτε να αποθηκεύετε πάνω από 6 MBytes/δευτ. στη πράξη σε δίσκους IDE ενώ την ίδια ώρα ο υπολογιστής σας παιδεύεται να τραβήξει από τη κάρτα δικτύου αυτό τον όγκο δεδομένων;)
Ένα δίκτυο Ethernet σας δίνει μεγάλη ταχύτητα, η οποία ξεπερνάει τουλάχιστον εκατό φορές τη ταχύτητα μιας σειριακής σύνδεσης, ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί από μεγάλους αριθμούς υπολογιστών. Το κόστος σύνδεσης αγγίζει πλέον τα όρια του γελοίου σήμερα, χάρη στη μαζική παραγωγή των εξαρτημάτων.
ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΔΕΘΩ;
Για να έχετε ένα δίκτυο Ethernet, χρειάζονται ορισμένα συστατικά: τουλάχιστον δύο υπολογιστές (ή, γενικότερα, συσκευές που να συνδέονται σε δίκτυο, όπως εκτυπωτές laser, υπολογιστές, κτλ.), προσαρμογείς σύνδεσης ή κάρτες δικτύου (adaptor cards ή network cards αντίστοιχα), καλώδιο σύνδεσης, μαζί με εργαλεία και βύσματα, κόμβος σύνδεσης (hub), στον οποίο θα συνδέσετε όλα τα καλώδια, και γνώση του πώς θα τα συνδέσετε.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Υποθέτουμε οτι έχετε τουλάχιστον δυό υπολογιστές ήδη. Έχετε αποφασίσει ποιούς υπολογιστές θα συνδέσετε. Πάτε και αγοράζετε κάρτες δικτύου (αν γίνεται, καλύτερα να πάρετε ίδιες κάρτες για όλους, ώστε να μπορείτε να τις αλλάζετε από υπολογιστή σε υπολογιστή χωρίς επαναρυθμίσεις). Συνιστούμε PCI κάρτες.
Ελέγξτε τις κάρτες, ώστε να είναι συμβατές με το σύστημα που θα χρησιμοποιήσετε (συνήθως οι κατασκευαστές τους δίνουν οδηγούς συσκευών - device drivers - για τα Windows). Εάν δεν έχετε τεράστια ποσότητα αρχείων να μεταφέρετε (όπως computer animations, μεγάλες βάσεις δεδομένων, κτλ.), προτείνουμε κάρτες των 10 Mbps για οικιακή εγκατάσταση.
Παίρνετε καλώδιο σύνδεσης από ένα μαγαζί. Αν θέλετε την ευκολότερη σύνδεση στα 10 Mbps, ζητάτε πλακέ οκτάκλωνο καλώδιο κατηγορίας 3.
Αν πάλι θέλετε 100 Mbps σύνδεση, ή βρίσκετε πολύ δύσκαμπτο το προηγούμενο καλώδιο, ζητάτε οκτάκλωνο καλώδιο κατηγορίας 5.
Το καλώδιο κατηγορίας 5 είναι το μοναδικό χάλκινο καλώδιο που επιτρέπει συνδέσεις 100 Mbps κι άνω, ενώ το κατηγορίας 3 δουλεύει μόνο μέχρι 10 Mbps. Το κόστος σήμερα είναι το ίδιο και για τα δύο καλώδια, οπότε το μόνο θέμα είναι ο κόπος για τη κατασκευή (και η πιθανότητα να δουλεύει κάποιος στα 100 Mbps μελλοντικά).
Ζητάτε επίσης RJ-45 ακροδέκτες για τη σύνδεση (υπολογίστε τουλάχιστον τριπλάσιους ακροδέκτες από τους υπολογιστές). Αυτοί οι ακροδέκτες μοιάζουν με τους τηλεφωνικούς, αλλά δέχονται οκτάκλωνο καλώδιο, ενώ είναι αισθητά μεγαλύτεροι.
Επίσης, παίρνετε ένα εργαλείο για το φτιάξιμο των συνδέσεων (crimping tool).
Συνιστούμε να πάρετε μεταλλικό εργαλείο, γιατί οι δυνάμεις που θ'ασκήσετε είναι πολύ μεγάλες για πλαστικά εργαλεία.
Ένας κόμβος σύνδεσης (hub) είναι απαραίτητο εξάρτημα. Σε παλιότερους καιρούς, οι συνδέσεις γινόντουσαν με ομοαξονικό καλώδιο (τύπου RG-58), και οι συνδέσεις λεγόντουσαν thin Ethernet. Με ακροδέκτες τύπου BNC (British Navy Connector) γινόταν η σύνδεση στους υπολογιστές, χωρίς τη μεσολάβηση άλλων εξαρτημάτων - το καλώδιο ήταν (και παραμένει) παθητικός φορέας του σήματος. Όμως, το ομοαξονικό είχε ένα σοβαρό πρόβλημα: άμα ήθελες να προσθέσεις υπολογιστή στο δίκτυο, έπρεπε να κόψεις το υπάρχον δίκτυο και να βάλεις επιπλέον καλώδιο, ενώ η θέα καλωδίων που σέρνονταν στο πάτωμα δεν ήταν και ότι καλύτερο σε περιβάλλον γραφείου.
Έτσι, σήμερα θα δείτε σχεδόν παντού να γίνονται συνδέσεις με πλακέ καλώδιο UTP (Unshielded Twisted Pair), το οποίο αποτελείται από 4 ζεύγη συστραμμένων καλωδίων (κατηγορία 5) για μείωση των ηλεκτρομαγνητικών παρεμβολών, είτε είναι απλό πλακέ (φλατ στην ορολογία των ηλεκτρολόγων) στην κατηγορία 3. Υπάρχει και κατηγορία 6 (Shielded Twisted Pair, STP), η οποία είναι σαν την κατηγορία 5, παρέχοντας επιπλέον θωράκιση γύρω από τα καλώδια, αλλά είναι πολύ ακριβό (συνήθως θα το δείτε σε εγκαταστάσεις με εξοπλισμό της ΙΒΜ) και δύσκαμπτο.
Επιστρέφοντας στα hubs, η χρήση τους επιτρέπει το βγάλσιμο/προσθήκη υπολογιστών χωρίς να παρενοχλούνται οι άλλοι χρήστες. Από την άλλη, για μεγάλες εγκαταστάσεις, απαιτούνται αρκετά παραπάνω χιλιόμετρα καλώδιο σε σχέση με το παλιό ομοαξονικό. Επιλέξτε το κατάληλο hub των 10 Megabits ή των 100 Megabits.
ΠΩΣ ΚΑΝΩ ΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΣΕ Ethernet;
Στο παράδειγμά μας, θα σας δείξουμε πώς συνδέετε υπολογιστές σε κλασικό δίκτυο 10 ή 100 Mbps χωρίς τη χρήση ομοαξονικού καλωδίου, μιας και θεωρείται ξεπερασμένο. Από την άλλη, με το ομοαξονικό καλώδιο μπορείτε να αποφύγετε το κόστος αγοράς ενός hub κι αν υπάρξει απαίτηση αναγνωστών, θα καλύψουμε κι αυτή τη περίπτωση μελλοντικά. Εγκαθιστάτε κάρτες δικτύου στους υπολογιστές σας (υποθέτουμε ότι ξέρετε να το κάνετε, οπότε δεν επεκτεινόμαστε σε αυτό το σημείο). Ετοιμάζετε το καλώδιο.
Κατηγορία 3 καλώδιο (10 Mbps):
Παίρνετε το εργαλείο crimping, και με αυτό κόβετε το καλώδιο όσο μακρύ θέλετε (μπορείτε να κάνετε σύνδεση μέχρι 100 μέτρα από το hub, χωρίς πρόβλημα). Το εργαλείο κάνει ταυτόχρονα κι απογύμνωση στο σωστό μήκος, ώστε να μπεί άνετα το καλώδιο στο RJ-45 βύσμα.
Μετά, βάζετε το πλακέ καλώδιο μέσα στον ακροδέκτη. Βάζετε το συνδυασμό μέσα στο εργαλείο, και συμπιέζετε το καλώδιο μέσα στον ακροδέκτη, προσπαθώντας να κάνετε τα "δοντάκια" του ακροδέκτη να χωθούν μέσα στο πλαστικό περίβλημα των καλωδίων (θα το διαπιστώσετε κοιτώντας τον ακροδέκτη απ'το πλάϊ όταν τον βγάλετε από το εργαλείο). Μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε και τα δυό χέρια για να πετύχετε τη σωστή πίεση.
Στην άλλη πλευρά του καλωδίου φτιάχνετε ακροδέκτη με τον ίδιο τρόπο, προσέχοντας η σειρά να είναι η ίδια (άμα κοιτάτε τους έτοιμους ακροδέκτες από πάνω, πρέπει να έχουν την ίδια διάταξη τα καλώδια). Κάνετε έναν έλεγχο για τη λειτουργία του καλωδίου, συνδέοντας έναν (αναμμένο) υπολογιστή στο hub - πρέπει ν'ανάψει το λαμπάκι που δείχνει σήμα στην υποδοχή του hub. Αν όλα πάνε καλά, ετοιμάστε κι άλλα καλώδια με την ίδια μέθοδο. Αλλιώς, ελέγξτε αν μπήκαν καλά τα "δοντάκια" στα καλώδια (εν ανάγκη, ξανασφίξτε τα στο εργαλείο) ή βάλατε ανάποδη σειρά.
Κατηγορία 5 καλώδιο (10 και 100 Mbps)
Εδώ χρειάζεται περισσότερη προεργασία, μιάς και τα καλώδια είναι τέσσερα συστραμμένα ζευγάρια. Μ'έναν κόφτη κόβετε κάπου 7-8 πόντους από την εξωτερική μόνωση, ξεμπλέκετε τα καλώδια και τα ισιώνετε. Αφού τα ισιώσετε εντελώς, κόβετε με το εργαλείο το καλώδιο, αφήνοντας περίπου 2 πόντους, και μετά το βάζετε στον ακροδέκτη. Καλό είναι να βρίσκονται στην ευθεία τα καλώδια με τη σειρά που θέλετε πριν τα κόψετε.
Προσέχτε να καταγράψετε τη σειρά με την οποία βάζετε τα καλώδια, γιατί πρέπει να βάλετε την ανάλογη σειρά στην άλλη άκρη του καλωδίου. Στο κλασικό Ethernet (10 Mbps) χρησιμοποιούνται μόνο τα τέσσερα από τα οκτώ καλώδια, αλλά μπορείτε να κάνετε εξαρχής τη καλωδίωση να είναι έτοιμη για Fast Ethernet (100 Mbps) - . Η σωστή σειρά σύνδεσης των ακροδεκτών ακολουθεί ένα από τα δυο πρότυπα: το πρότυπο T568A ή το πρότυπο T568B. Στο τρόπο λειτουργίας δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ τους. Συστήνεται όμως να διατηρείται ομοιομορφία στο πρότυπο που χρησιμοποιείται σε ένα τοπικό δίκτυο.
Συνδέετε τους υπολογιστές, εκτυπωτές, κτλ. στο hub σας. Αν όλα πάνε καλά, θα δείτε τα λαμπάκια στο hub να ανάβουν για κάθε εν λειτουργία υπολογιστή, εκτυπωτή, κτλ. που προσθέτετε. Μένει να κάνετε τους υπολογιστές να "δουν" ο ένας τον άλλο. Αυτό εξαρτάται από το λειτουργικό σύστημα.
